In de prachtige omgeving in het Noordoosten van Groningen lag het hele kleine dorpje Oterdum. Lag inderdaad, want het bestaat niet meer. Het enige wat er nog van over is, zijn de originele grafstenen.
Voor dit verhaal hoeven we niet zo ver terug in de tijd. De jaren zeventig om precies te zijn. Tot die tijd woonden in het kleine dorpje Oterdum zo’n 100 inwoners. Het dorp ontstond al in het jaar duizend. Door de ligging, redelijk strategisch hier in het noordoosten van Groningen, was het betrokken bij veel grote gebeurtenissen, zoals de Tachtigjarige Oorlog. Het heeft sinds die tijd dus heel veel slagen en belegeringen overleefd.
Veel inwoners werkten aan of op een boot. En een groot deel van de rest van de inwoners werkten vooral op het land. Volgens de oud-inwoners die er dus tot gemiddeld de jaren 70 hebben gewoond, was Oterdum een klein, maar vooral heel levendig dorp. Er gebeurde nog eens wat.
Watersnoodramp
In 1953 vond de Watersnoodramp plaats. En dan zul je je afvragen, wat heeft dat aan de andere kant van het land te maken met dat dorpje hier in Groningen? Nou, dat zit zo. Alle zeedijken moesten worden verhoogd en verbreed. Allemaal naar Deltahoogte. Helaas voor Oterdum, want dat was een dorpje dat tegen zo’n zeedijk aan lag. Dus moesten ze plek gaan maken. De sloop begon met het 19e-eeuwse kerkje. Het kerkorgel ging naar Heinenoord en de preekstoel ging naar Winschoten.
Na de sloop van de kerk ging het snel achteruit met het dorp. De laatste bewoners vertrokken in 1975. Het dorp werd vervolgens gewoon met de grond gelijk gemaakt, samen met twee andere dorpen in de buurt. Dat had ook te maken met het feit dat de industrie in Delfzijl zich langzaam aan het uitbreiden was. Precies op de plek van Oterdum zou een industrieterrein komen te liggen. Maar vanwege de oliecrisis in 1973 is dat uiteindelijk niet doorgegaan.
Het enige wat er dus nog over is van het dorpje Oterdum zijn de originele grafstenen die rondom de kerk stonden. Die zijn teruggeplaatst op ongeveer dezelfde plek als voorheen. Samen met een monument is dit dus eigenlijk de enige herinnering aan zo’n honderd mensen die hier hun thuis hadden.